در قالب word و در 33 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
بحثهايى
كه ما در گذشته درباره وحى و نبوت مى كرديم از جنبه كلى بود و به اصطلاح
درباره ( نبوت عامه) بود . براى اينكه با اين اصطلاح هم آشنا بشويد ,
بحثهايى كه به طور كلى درباره وحى و نبوت مى شود يعنى قطع نظر از نبوت يك
پيغمبربالخصوص , اصلا مسأله پيغمبرى , مسأله نزول وحى , مسأله اينكه هر
پيغمبرى بايد معجزه اى داشته باشد مورد بحث قرار مى گيرد , اينها را مى
گويند نبوت عامه, يعنى مسائلى كه درباره نبوت به طور كلى بحث مى كنند .
ولى
نبوت خاصه كه نبوت عامه مقدمه اى است براى آن , بحث درباره پيغمبرى يك
پيغمبر بالخصوص است . مثلا درباره پيغمبر بزرگوار خودمان ما به طور جداگانه
بايد بحث كنيم كه ما چه دلايل و نشانه هايى بر نبوت و پيغمبرى ايشان داريم
, چون خود نبوت كه همان وحى يعنى رسالت من جانب الله باشد جزء محسوسات
نيست كه مشاهده بشود , يعنى يك پيغمبر كه مدعى است من پيغمبر هستم ,
پيغمبرى او , رسالت او از جانب خدا مستقيما يك امر محسوسى نيست كه هر كسى
به چشم خودش ببيند يا مثلا در زير يك دستگاهى بشود نبوت او را كشف كرد ,
مثل كسى كه بگويد من بر عكس همه مردم داراى دو قلب هستم , مىآييم او را
معاينه مى كنيم ببينيم دو قلب دارد يا يك قلب . آن كسى كه مى گويد بر من از
غيب و باطن وحى و الهام مى شود بايد با يك دليلى ثابت بشود كه او واقعا
وحى و الهامى دارد . آن دليلش كه در تعبير قرآن كلمه ( آيت) يعنى نشانه
آمده است و در اصطلاح علماى اسلامى بعد كلمه ( معجزه) آمده است همان است كه
ما با آن نبوت را اثبات مى كنيم . ما فعلا به نبوت ساير انبيايى كه در
گذشته بوده اند كار نداريم , درباره نبوت پيغمبر خودمان كه صحبت مى كنيم
ايشان چه معجزاتى داشته اند , چه آياتى از جانب خداوند داشته اند كه دليل
بر نبوتشان باشد . بزرگترين آيت و بزرگترين دليل و آن چيزى كه به نص قرآن
به آن استناد شده است خود قرآن است و بنابراين عمده بحث ما بايد روى خود
قرآن متمركز بشود .
تحدى قرآن
قرآن نشان مى دهد كه از همان ابتداى
نزول يعنى از دوران مكه به اصطلاح متكلمين ( متحدى) بوده است يعنى از آن
اولى كه نازل شده است مقرون به اين دعوا بوده است كه اين كلام كلام فوق
بشرى است , اين كلام كلام غير قابل تقليد است و مردم را به مبارزه طلبيده
است , نه تنها مردم آن محيط و مردم آن عصر را , بلكه مردم همه زمانها را ,
كه در سوره بنى اسرائيل مى فرمايد : ( قل لئن اجتمعت الانس و الجن على ان
يأتوا بمثل هذا القران لا يأتون بمثله و لو كان بعضهم لبعض ظهيرا) (1) اگر
جن و انس اجتماع كنند و همدست و همفكر شوند و همه آنها بخواهند منتهاى
نيروى خودشان را به كار ببرند كه مثل اين قرآن را به وجود بياورند , نمى
توانند به وجود بياورند . پس خود قرآن به خودش تحدى كرده است يعنى به
مبارزه طلبيده است و اين مطلب را بيان كرده است كه اين كتابى است غير قابل
تقليد و مافوق بشرى و بشر جن و انسش قادر نيست مثل اين قرآن را بياورد …
